"พ่อฮะ ผมนอนไม่หลับ มันมีสัตว์ประหลาดตรงหน้าต่าง! "
สัตว์ประหลาด หึ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็ก
"โอ้ ไม่ต้องเป็นห่วง มันเป็นเพียงแค่กิ่งไม้ที่พลิ่วไปตามลม เห็นไหม"
ผมชี้ให้เขาเห็นถึงกิ่งไม้เคาะกับหน้าต่าง เขาเชื่อใจผมพอที่จะสงบสติอารมณ์ตัวเองลง ผมจูบราตรีสวัสเขา ในที่สุดเวลาสำหรับการนอนหลับ ตอนนี้สายตาของผมเริ่มเบลอแล้ว ผมเดินผ่านห้องโถงและทรุดตัวลงเข้าไปในห้องนอนของผม ผมยุ่งเกินที่จะจัดการกับสัตว์ประหลาด ผมจะไปโรงเรียนกับเขาในวันพรุ่งนี้ เพื่อที่เขาจะได้รับการลงทะเบียนในอำเภอของเรา ผมต้องซื้อชุดนักเรียนให้เขา, ผมไม่สามราถคิดอะไรต่อได ผมได้ยินเขาเรียกผมอีกครั้งให้ตายสิ ผมรักเด็กและทุกสื่งแต่ผมต้องนอนหลับบาง
"พ่อฮะ สัตว์ประหลาดกลับมาอีกแล้ว " เขาร้อง
ผมมองไปที่หน้าต่าง ไม่ ไม่มีอะไร มีแต่กิ่งของต้นไม้ ผมเดินไปแล้วพิสูจน์ให้เขาเห็นผมเปิดหน้าต่างและหันกลับไปหาเขา
"เห็นไหมก็ไม่มีอะไรมีแต่ต้นไม้ พ่อบอกลูกแล้วตอนนี้ลูกควรจะไปนอนได้แล้วลูกต้องไปโรงเรียนในตอนเช้า . "
ผมเห็นเขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่มันก็ช่วยไม่ได้ตอนนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ และอีกครั้งผมทิ้งตัวลงสัมพัสความสบายของเตียงของผม จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงร้องซึ่ง ตอนนี้ผมก็หมดความอดทนแล้ว
"ก็ได้พ่อจะนอนบนเตียงกับลูก ถ้าลูกเห็นสัตว์ประหลาดอะไร ก็แค่กอดพ่อให้แน่นก็พอ "
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องของเขา ดึงผ้าห่มสีแดงของเขากลับมาและนอนลงข้างเขา
ในขณะที่ผมกำลังจะนอนและกำลังปิดตา ตัวผมเริ่มรู้สึกสงสัย ไม่ใช่ว่าผมซื้อผ้าปูเตียงสีขาวมางั้นเหรอ ผมมองไปที่แผลที่คอของลูกชายของผม และตระหนักถึงความผิดพลาดของผม นั่นคือเสียงของสัตว์ประหลาดที่ผมได้ยิน, มันไม่ได้เป็นเสียงกิ่งไม้แตะที่กระจกมันเป็นเสียงฝีเท้าจากหน้าต่างที่เปิด ผมไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่หัวเราะ
.
.
'ทำไมผมถึงนึกไม่ออกนะว่าผมไม่มีต้นไม้ซักต้นอยู่ในสวนของผม'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น