Abandoned PokéDoll

มันเคยเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของเธอ เธอเคยนำมันไปด้วยไม่ว่าจะเป็นที่ไหน แห่งหนใดก็ตาม .. กำไว้อย่าง
เหนียวแน่นในมือน้อยๆ คู่นั้น ตุ๊กตากับเธอทำทุกอย่างร่วมกัน ไม่ว่าจะไปโรงเรียน นอนเคียงข้าง ทานอาหารเย็น แม้กระทั่งอาบน้ำตุ๊กตาตัวนี้ก็ยังถูกหิ้วเอาไปด้วย

ทั้งสองไม่เคยแยกจากกัน เด็กหญิงเคยสัญญาว่า ในวันแรกที่เธอจะได้เป็นเทรนเนอร์ เธอจะพามันไปด้วย เธอจะพามันไปด้วยไม่ว่าที่ไหนๆ เพื่อเอาไว้ระลึกถึงความหลังในวัยเยาว์

ถึงแม้ว่าตุ๊กตาตัวนี้จะดูแปลกประหลาดไปบ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไป มันคือของที่เธอชอบ ความแปลกประหลาดกลับกลายเป็นเอกลักษณ์ของตุ๊กตาตัวนั้น

แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปนานหลายปี เธอได้หันไปสนใจตุ๊กตาตัวอื่น การทอดทิ้งตุ๊กตาตัวเก่าเพื่อไปหาตุ๊กตาตัวใหม่มันอาจดูไม่เข้าท่า แต่ตุ๊กตาตัวนั้นก็ทั้งสกปรกทั้งเก่ามากแล้ว ตุ๊กตาตัวนั้นจึงถูกโยนทิ้งไป

มันนอนอยู่ในกองขยะ รายรอบด้วยถุงขยะและพลาสติกห่ออาหารมากมาย

ไม่เหมือนที่ที่มันเคยอยู่ .. ไม่เลย
.
.
.
.
.
.
แขนของตุ๊กตาขยับช้าๆ มือจิกลงบนถุงขยะสีดำ ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ซิบที่เป็นปากขยับกลายเป็นบึ้งตึงโกรธแค้น

บาเน็ต (Banette) ได้โผล่ขึ้นมาจากกองขยะ พร้อมที่จะออกตามหาเด็กผู้หญิงที่ทอดทิ้งตัวเองคนนั้น
.
.
.
.
.
.
บ้านเรือนในละแวกนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่ว่า .. นี่มันนานขนาดไหนกันแล้วนะ? บาร์เน็ตไม่ได้ใช้เวลาอยู่แถวนั้นนานเท่าไหร่ มันก็จะได้พบกับสาวน้อยคนนั้นอีกครั้ง และโอบกอดเธออย่างรักใคร่

ขยะ ล้อเล่นอะไรกัน ใครจะไปทิ้งได้? ตุ๊กตาสุดที่รักไม่สมควรที่จะได้รับการดูแลแบบนี้ เธอเก็บรักษาตัวโปรดตัวนี้มาตลอด เธอไม่เคยโยนมันทิ้งไปไหนนะ

ยิ่งมองเห็นบ้านที่คุ้นเคยใกล้เข้ามาเท่าไหร่ ความไม่พอใจยิ่งพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ บ้านของเธออยู่อีกไม่ไกลนัก อีกแค่ไม่กี่หลังเท่านั้น
.
.
.
.
.
ในที่สุด บ้านหลังนั้นก็อยู่ในระยะสายตา หน้าต่างเปิดอยู่ บาเน็ตลอยเข้าไปที่ปฏิทิน พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดครบรอบสิบขวบของเธอ เธอจะได้เป็นเทรนเนอร์ในวันพรุ่งนี้

บาเน็ตเฉือนปฏิทินอย่างแรงด้วยกรงเล็บของมัน จะเป็นเทรนเนอร์ยังงั้นเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก

การทำลายเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ลำคอของตุ๊กตาทุกตัวถูกกรีดเป็นทางยาว นุ่นที่ถูกยัดเอาไว้ทะลักออกมา ตุ๊กตาเหล่านั้นร่วงลงพื้นอย่างเงียบเชียบ

ไม่ ..แค่นี้มันยังไม่พอ.. เด็กหญิงอาจจะซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ และสุดท้ายมันตัวนี้ก็จะถูกส่งกลับไปที่กองขยะเหมือนเดิม
.
.
.
.
.
แต่มันยังมีทางแก้ไขง่ายๆ อยู่ …อย่างน้อยนะ
.
.
.
.
เธอแทบไม่มีโอกาสได้กรีดร้องออกมา มีเพียงแค่เสียงคร่ำครวญอยู่ในลำคอขณะที่กรงเล็บเฉือนผ่านเนื้อ หลงเหลือไว้แค่เพียงรอยตัดเป็นทางยาวอยู่บนลำคอของเธอ
.
.
.
และแล้วเธอก็ไม่สามารถทอดทิ้งตุ๊กตาของเธอได้อีกต่อไป