ผมบอก มันสายเกินไปแล้วสำหรับผม ผมไม่อาจจะผ่านพ้นมันไปได้ ผมอยากจะเริ่มต้นใหม่…
ผมมีเพื่อนเก่า โจผมรู้จักกับเขาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ตอนนี้ผมอายุยี่สิบปี เขาเป็นเพื่อนของผมมานานมากแล้ว ในตอนนั้นมันดูธรรมดาสำหรับผม
มันอาจดูแปลกๆและน่าทึ่ง
สิ่งที่เขาทำ…
ในคืนวันศุกร์ที่ 23 มกราคม
ผมขับรถไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขา เรามีแผนที่จะไปบาร์กัน มันเป็นเรื่องสนุกในวันสุดสัปดาห์ ในระหว่างที่ผมกำลังขับรถ ผมมองเห็นรถพยาบาลและรถตำรวจจำนวนมากบนท้องถนน เช่นเดียวกับคนอื่นๆผมสนใจว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ผมจ้องมองศพที่ถูกผ้าคลุมสีขาวคลุมไว้และล้อมรอบด้วยกระจก ตั้งอยู่ห่างรถที่มีรอยบุบไม่กี่ฟุต
ผมคิดว่าบนท้องถนนใกล้ๆกับอพาร์ตเมนต์ของโจได้เกิดการขับรถชนคนตายขึ้น ว่าโจคงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ผมเดินไปที่ห้องของบนชั้นสาม และมองเห้นตำรวจและนักข่าวมากมายกำลังถ่ายทอดสดข่าวหรืออะไรบางอย่าง
“มันเกิดอะไรขึ้น?” ผมเดินไปถามตำรวจนายหนึ่งในบริเวณนั้น เขาบอกว่าโจได้ฆ่าเพื่อนร่วมห้องด้วยมีดทำครัวและหนีไปทางหน้าต่าง โดยร่างของเขาตกลงที่ถนนด้านล่าง
ผมตกใจมาก โจไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ผมขับรถกลับบ้านเงียบๆ ผมรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภรรยาของผมถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งผมก็อธิบายให้เธอฟัง
เธอตกใจเช่นเดียวกับผม และไม่รู้ว่าทำไมโจถึงทำแบบนั้น ผมบอกเธอว่าผมขอเวลาอยู่คนเดียวแล้วเดินไปที่ห้องนอน ผมไปที่คอมพิวเตอร์และเช็คอีเมลของโจดู
ผมรู้รหัส ไอดี อีเมลของโจ ผมคิดว่าบางที่เขาอาจมีเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตที่สมควรได้รู้ถึงเรื่องนี้
ผมไม่รู้ว่าคุณจะทำแบบที่ผมทำหรือเปล่า
ผมเปิดดูกล่องจดหมายของเขา โจ ผม และ เพื่อนอีกหลายคนติดต่อการทางอินเตอร์เน็ต และผมพึ่งจะตอบรับคำขอเป็นเพื่อนจากคนหลายคนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อีเมลส่วนใหญ่ที่ส่งมาถึงเขาเป็นอีเมลขยะที่ไม่มีเนื้อหาสำคัญโดยมีไฟล์บางอย่างแนบมาด้วย
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมจึงเปิดมันขึ้นมาดู ชื่อของมันเป็นตัวเลขแบบมั่วๆ มันเป็นภาพผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง แต่ว่าในไม่นานผมได้พบว่าภาพนั่นเกิดรอยยิ้มที่น่ากลัว พร้อมกับสายตาที่น่าขนลุก ผมรู้สึกกลัวจึงได้พยายามหันไปมองอย่างอื่นในอีเมล
a single word. A word I can't repeat. Not yet. I need to tell my story. มันเป็นชื่ออีเมลที่ผมบังเอิญเปิดเข้าไปอ่านนั่น ผมไม่อาจทนมองภาพที่น่าขนหัวลุกนั่นได้อีกต่อไป ผมปิดมัน ในขณะที่ผมออกจากระบบอีเมลของโจ ผมสังเกตเห็นเวลาที่อีเมลบ้าๆนั่นส่งมาถึงเขา วันที่ 23 มกราคม 05:35 เขาอาจดูอีเมลนั่นก็ที่จะเสียชีวิต
หลายวันต่อมาผมพยายามจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ผมไปร่วมงานศพของโจ ผมพยายามจะใช้ชีวิตเหมือนเดิมแต่…
ทุกครั้งที่ผมหลับตาลงมันเหมือนกับว่ากำลังมีคนมากมายกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมเริ่มฝันร้ายมันทำให้ผมเครียด ในฝันผมจำได้ลางๆเกี่ยวกับคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มอันน่าสยดยอง ผมไม่สามารถนอนหลับอย่างสบายได้อีกเลยหลังจากวันนั้น ผมดิ้นรนในการทำงาน และเก็บกฏความเครียดเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
ผมต้องรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
มันยากมากที่จะรู้ว่าภาพรอยยิ้มนั่นมันคืออะไร ผมพยายามค้นหาเกี่ยวกับ "Grinning man" "haunted grinning man" หรือ "cursed grinning man" แต่กลับไม่เจออะไรดีๆเลย แต่ผมก็พยายามค้นหาต่อไป
ผมเจอบทความเกี่ยวกับอาถรรพณ์ของ "grinning man" บทความกล่าวว่า มันเป็นภาพจากแชร์ลูกโซ่ธรรมดาในไม่กี่ปีมานี้ แต่ดูเหมือนว่าภาพนั่นจะมีบางอย่างทำให้ผู้ที่ดูมันเห็นภาพหลอนและฝันร้าย
มันเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้น เนื้อหาดูโง่ๆและยากที่จะเชื้อถือ แต่ถึงกระนั้นผมก็ได้ฝันร้ายเหมือนกับที่บทความนั้นกล่าว และไม่แน่ว่าโจอาจเห็นภาพหลอนเช่นกันหลังจากดูรูปภาพนั้นแล้ว เขาจึงก่อคดีฆาตรกรรม หรือว่า…
หลังจากนี้ผมจะเป็นแบบโจ? ผมจะเห็นภาพหลอนแล้วฆ่าภรรยาและคนรอบข้าง?
ผมเริ่มหวาดกลัว ถ้านมันเป้นเพียงอาการหวาดระแวงจนพาลไปให้ทำร้ายคนรอบข้างละก็ มันคงไม่เกิดขึ้นกับผมใช่ไหม ผมจะไม่ทำร้ายใครใช่ไหม ผมตัดสินใจที่จะเอาเรื่องนี้ออกไปจากหัว เพื่อที่จะใช้ชีวิตตามปรกติ
ไม่…
ผมยังคงฝันร้ายอย่างต่อเนื่อง แม้ผมจะใช้ยาระงับประสาทและยานอนหลับก็ตาม ผมไม่บอกเรื่องนี้กับภรรยาแต่ผมคิดว่าเธอสังเกตุเห็นความผิดปรกติของผม ยามันไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ในคืนต่อมาผมเริ่มละเมอ ครั้งแรกผมตื่นมาพบว่าตัวเองนอนขดอยู่ในอ่างน้ำ สามวันต่อมาผมตื่นมาพร้อมกับมีด และ กองเลือดของสุนัขที่บ้าน
ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่หลังจากที่ผมทำความสะอาดเลือดออกทั้งหมดจะสะอาด ผมพบกับศพของสุนัขสุดรัก ผมรับนำศพของมันไปซ่อนไว้ในถุงขยะ เมื่อภรรยาถามหามันผมตอบไปว่ามันเดินออกไปนอกบ้านและไม่ได้กลับมา ผมเก็บมีดไว้อย่างมิดชิด ภรรยารู้สึกว่ามีอะไรผิดปรกติขึ้นกับผมจึงเอ่ยถาม แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรกับเธอไป
ผมเริ่มจดจำความฝันนั่นได้ ภายใต้รอยยิ้มอันน่าสยดสยองเหล่านั้น ตัวผมในความฝันได้ประหารคนในครอบครัวอย่างไร้เหตุผล ผมประหารพวกเขาด้วยวิธีที่น่าขนลุก มันเหมือนเป็นการแสดงเพื่อให้ผมได้เห็น เพื่อให้ผมทำแบบเขา ผมให้ผมมีรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง…
ดังนั้นผมถึงเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังเพราะผมนั้นสิ้นหวัง ผมต้องการความช่วยเหลือ ผมไม่อยากจะคิดว่าผมจะทำร้ายภรรยาตัวเองได้อย่างไร ผมรักเธอมาก.. ผมไม่อยากที่จะ… ผมพยายามที่จะหลีกเลี่ยงมันแต่ความฝันผมมันเริ่มเสมือนจริงขึ้นไปทุกที ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไง… ผมไม่รู้
มันอาจดีกว่านี้ถ้าคุณเชื่อที่ผมเตือน…ผมขอโทษ…ผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้ผม…ผมขอโทษ
ฟรวย'-')!
ตอบลบ